“En sluipt in mij de ouderdom.
Mijn botten koud en kil.
Sla mij dan zacht een deken om”.
Henny Vrienten.
Donderdag 12 april 2018.
Er zit onrust in mijn lijf en hoofd.
Afgelopen maandag ben je met hartfalen en andere klachten in het ziekenhuis opgenomen.
Je bent oud en je lichaam laat in tegenstelling tot je sterke wil en geest het langzaam afweten.
Ik besluit om met werken te stoppen en naar Apeldoorn te gaan, waar je woont en in het ziekenhuis ligt.
Concentreren wil niet langer. Ik voel dat je ons gaat verlaten.
Tijdens de rit in de auto gaan mijn gedachten alle kanten op.
Dit wordt waarschijnlijk de laatste dag dat ik nog een moeder heb, die leeft.
Mijn vader is 3 jaar geleden overleden. Morgen ben ik waarschijnlijk wees.
Mijn gedachten gaan ook naar vroeger.
Mijn zorgeloze jeugd als nakomertje met hardwerkende ouders en 2 oudere broers en zus.
Mijn ouders ondernemers in hart en nieren.
In 2011 toen ze om gezondheidsredenen moesten stoppen met de winkel en het meubel stofferen, waren ze samen 63 jaar ondernemers geweest. Op dat moment de oudsten van Nederland.
Ik herinner me jouw winkeltje vol kussen, kleedjes, linten, meubelstof, spijkers, de meetlat, nietjes en meer. Wat zo vol stond, dat klanten nauwelijks een pad hadden om naar de toonbank te lopen.
Je dozen vol decoratie materiaal. Want ieder seizoen in de winkel had zijn thema. Waar de feestdagen om speciale aandacht vroegen als ook een sport evenement als b.v. de Olympische spelen of het WK voetbal.
De voor jou overzichtelijke chaos wanneer je de winkel aan het herinrichten was, onderwijl stofzuigde, eten kookte de was deed en voor ons zorgde. Ik hield als kind van die dagen.
De dozen in de gang die van de zolder waren gehaald. Benieuwd wat er ook alweer in alle dozen zat aan materiaal.
In de dozen zaten weer kleine doosjes en daarin dan weer doosjes en zakjes met inhoud. Reuze interessant.
Menig rood kerst lint is door mijn handen gegaan, om een ruit patroon op het enorme grote winkelraam te maken voor de kerst.
Om daarna met nep sneeuw klokken en sterren op de ramen te spuiten. Het afgaan van de winkelbel en nog een keer de winkelbel, wanneer je buiten op straat naar het resultaat ging kijken. Prachtig.
Aan papieren paashazen en kuikentjes voor de paasdagen geen gebrek en met Koninginnedag werd de winkel oranje versierd.
Je creëerde op geheel eigen- wijze je winkel (en won tot ieders verbazing prijzen voor de mooiste winkelinrichting).
Dit herken ik in mijn ondernemerschap creëren, vertrouwen, ongebaande wegen inslaan en doen wat goed voelt.
Het is fijn zo te mijmeren over vroeger terwijl ik naar het ziekenhuis rij.
De stilte die er was, wanneer je de belasting aangifte moest doen.
Ik zie je nog zitten.
Kasboek op tafel. Potlood achter je oor. Reken- en typemachine evenals een stukje gum stand-by. Bonnen en facturen verwerken en ook tijdens het doen van de boekhouding onderwijl koken en stofzuigen en een draaiende wasmachine op de achtergrond. Hopen dat je de boekhouding en aangifte kloppend kreeg.
Boekhouding is niets voor creatieve ondernemers realiseer ik me weer.
Het blokkeert, wij hebben vleugels en ruimte nodig.
Ik moet inwendig lachen wanneer ik denk aan je kleine rots – cq rommel tuintje.
Vlakbij de keukendeur. Waar je wanneer je druk was spullen achteloos neer “gooide”, “met als gevolg dat menig stoffer of dweil overwoekerd werd door de immer groeiende klimop en later in de winter in vergane staat werd terug gevonden onder het tijdelijk verdwijnende groen.
De tuin waar alles groeide, onder jouw “gezag”.
Je liefde voor het buiten zijn de planten en bloemen.
Het erop uitgaan.
Onze kampeervakanties met kleedjes, kussentjes en nep-bloemen.
Ieder jaar ruziënd met mijn vader waar ook alweer het keukenblok van de tent hoorde bij het opzetten van de tent.
Het altijd te vroeg openen van de tentrits, terwijl er nog haringen in de grond geslagen moesten worden, maar jij je gordijntjes alvast op wou hangen.
Het vertrouwde gevoel wanneer jullie voor de tent zaten met het gaslampje aan en ik al op mijn luchtbedje lag.
De herinnering aan de geur van de tent.
Het geluid van de tentrits maakt me melancholiek. Wat zou het fijn zijn, even terug in de tijd…
Je eerste keer in het vliegtuig naar Italie, om te zien waar ik woonde en werkte.
Verleden jaar je surprise party toen je 95 jaar werd. Iedereen in het wit.
Ik kom op tijd bij je ziekenhuisbed aan samen met mijn zus.
Daar lig je op weg naar 96 jaar.
Nog een zoen op je voorhoofd en een aai door je grijze/ witte haren.
En je gaat…..
Ik ben verdrietig, maar voel ook opluchting.
Hoe had het met jou verder moeten gaan?
Als je altijd zo zelfstandig hebt geleefd? De regie in eigen hand had!
Wanneer je steeds minder zou kunnen, maar toch zo ontzettend graag wou.
Dank voor het leven, de levenslessen en de wijsheden die je mij hebt gegeven. 95 jaar mijn moeder.
Xxx Mariët
