Paniek in Bolsena. Signora… signora, signora rode schoentjes met de nadruk op het niet uit te spreken “rode schoentjes” in het Italiaans, wat ben ik blij u te zien.

We zijn zo geschrokken vanmorgen van uw gasten.
Oeps ik schrik ook.
We waren zo paura ( bang).
Een van uw gasten bleef met haar blindenstok in het ijzeren hekwerk van de trap vast zitten. Ze maakte een pirouette en we zagen haar vallen.

Ik schrik nog harder.
“Gelukkig is ze niet gevallen” weet de eigenares van het hotel me te vertellen.

Ik schiet in de lach en vertel dat ik sinds aankomst op Ciampino (vliegveld) gisteren al vier keer had verwacht de pronto secorso (eerste hulp) te mogen bezoeken voordat we überhaupt 1 stap in Bolsena zouden hebben gezet.

Ik probeer uit te leggen dat ik op mijn “handen” ga zitten.
“Op uw handen zitten”? Verbijsterd kijkt ze me aan. Heeft ze naast blinde gasten te maken met een gestoorde organisatie?

Ja bevestig ik. Ik bedoel daarmee dat er volwassen mensen zelfstandig op vakantie komen bij mij in Italie. Dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor hun welzijn.

Dat ik ondersteun en begeleid waar nodig, maar dat ik me niet (meer) druk ga en wil maken over onmogelijkheden.

Dat doen ze namelijk zelf ook niet. Ze gaan voor het leven, vol vertrouwen komen ze op vakantie. Pioniers en avonturiers.

“Waarschijnlijk zijn er ook wel eens goedziende mensen van uw mooie trap gevallen”? Gevallen over bloembakken? Uitgegleden aan de rand van het zwembad of in de badkamer?”
Ze glimlacht: “dat is waar signora rode schoentjes”.

Daar zit ik dan met mijn rode schoenen te wachten op mijn gasten.
Mijn leven is alles behalve saai. Hoe bijzonder is het dat ik de meest prachtige plekken bezoek met bijzondere mooie mensen. In het prachtige Italie.
Geen saaie dagen, maar volop leven.

Vandaag gaan we Bolsena “onveilig” maken.
Het oude centrum bezoeken.
De pinautomaat en de supermarkt.
Goede eetplekjes markeren op de GPS. De ijssalons en de terrasjes.

Op pad:
Wanneer ik aan de gasten vertel dat de boulevard voor het hotel veilig is om over te steken, omdat er alleen verkeer van rechts kan komen, schiet er een scooter van links langs ons.

Hoe prettig het voet-fietspad is om richting centrum te lopen. Blijken er diverse auto’s als hindernissen op het fijne fiets-voetpad te staan.

De stoep naar het centrum nauwelijks een stoep blijkt te zijn, maar meer weg heeft van een skatebaan.

Het centrale plein met haar gezellige terrasjes, bloembakken, bankjes en scooters in de praktijk een doolhof zonder herkenningspunt is.

De pinautomaat blijkt niet te functioneren voor slechtzienden en blinden i.v.m touchscreen.

De supermarkt een heksenketel is met kwetterende Italianen. Waar we in een treintje elkaar vast moeten houden en achter elkaar aan moeten lopen, omdat het zo chaotisch is. Heel handig met ook een boodschappenmandje.

Ik zie bekenden en vrienden vol verbazing kijken naar onze vrolijk lachende stoet.
Want vrolijk zijn ze, deze prachtige gasten.

We bezoeken een terrasje in de zon. Duidelijk is geworden wat wel zelfstandig kan en wat niet. PUNT.

Voor morgen maken we plannen. We gaan wandelen naar de kluizenaarsgrot en Hermitage en onderweg lunchen we aan het water. We gaan genieten…

Ennneee of ik nog een stukje holle weg ( via Cave van de Etrusken) kan laten zien?

Ondertussen heb ik van alles mogen vertellen over wat ik zag onderweg. Het meer, de bootjes, de heuvels, planten, mensen, pleinen en huizen.

Zij vertelden mij alles over wat ze hoorden, geroken hadden, proefden en voelden.

Het was een topdag!