Sweet memories in Bolsena aan mijn blinde gasten en poes Luna.
Ik moet veel aan ze denken de laatste tijd, sinds corona in ons leven is. Mijn blinde gasten afgelopen najaar in Bolsena en mijn helaas veel te jong overleden poezenkind Luna.
Het was voor mij een geheel nieuwe ervaring om met blinden en slechtzienden op pad te gaan. Net als het omgaan met corona een nieuwe ervaring is. Wat betekent corona voor mijn bedrijf? Soms knabbelt de onrust aan mijn stoelpoten. Komt dit goed? Hoe lang nog wachten tot het weer mag op vakantie gaan naar Italië? Heb ik alles goed kunnen regelen? Is Volg de Rode schoentjes corona-proof?
Wanneer de onrust komt als een ongewenste gast denk ik terug aan deze mooie mensen. Net als bij al mijn gasten gaat het natuurlijk om vertrouwen. Hebben ze voldoende vertrouwen dat ze voor mij, voor Volg de Rode Schoentjes gaan kiezen?
Stel je voor je ziet niets! Je stapt in de auto op het vliegveld in Rome en je gaat mee met mij op pad. Je geeft je volledig over en je vertrouwt, vertrouwt, vertrouwt dat het goed is. Wanneer ik aankom in het hotel om ze op te halen voor een wandeling de ongeruste receptioniste mij op staat te wachten.
Signora… signora, signora “rode schoentjes” met de nadruk op het niet uit te spreken “rode schoentjes” in het Italiaans, wat ben ik blij u te zien zegt de ongeruste receptioniste van het hotel Loriana waar mijn gasten verblijven.
Want ze waren enorm geschrokken die ochtend.
Ze waren zo paura (bang) geweest.
Een van uw gasten bleef met haar blindenstok in het ijzeren hekwerk van de trap vast zitten. Ze maakte een pirouette en we zagen haar vallen.
Ik schrok.
“Gelukkig was ze niet gevallen” weet de eigenares van het hotel me te vertellen.
Ik schoot in de lach en vertelde dat ik sinds aankomst op Ciampino (vliegveld) gisteren al vier keer had verwacht de pronto secorso (eerste hulp) te mogen bezoeken voordat we überhaupt 1 stap in Bolsena zouden hebben gezet.
Ik probeerde uit te leggen dat ik op mijn “handen” was gaan zitten.
“Op uw handen zitten”? Verbijsterd keek ze me aan. Had ze naast blinde gasten te maken met een gestoorde organisatie?
Ja bevestigde ik. Ik bedoelde daarmee dat er volwassen mensen zelfstandig op vakantie waren gekomen bij mij in Italië. Dat zij zelf verantwoordelijk waren voor hun welzijn.
Dat ik ondersteunde en begeleidde waar nodig, maar dat ik me niet (meer) druk zou gaan en wou maken over onmogelijkheden.
Dat deden ze namelijk zelf ook niet. Ze gingen voor het leven, vol vertrouwen kwamen ze op vakantie. Pioniers en avonturiers.
“Waarschijnlijk waren er ook wel eens goedziende mensen van uw mooie trap gevallen”? Gevallen over bloembakken? Uitgegleden aan de rand van het zwembad of in de badkamer?”
Ze glimlachte: “dat is waar signora rode schoentjes”.
Daar zat ik dan met mijn rode schoenen te wachten op mijn gasten.
Mijn leven is alles behalve saai. Hoe bijzonder is het dat ik de meest prachtige plekken bezoek met bijzondere mooie mensen. In het prachtige Italie.
Geen saaie dagen, maar volop leven.
We gingen Bolsena “onveilig” maken.
Het oude centrum bezoeken.
De pinautomaat en de supermarkt.
Goede eetplekjes markeren op de GPS. De ijssalons en de terrasjes.
Op pad:
Wanneer ik aan de gasten vertelde dat de boulevard voor het hotel veilig was om over te steken, omdat er alleen verkeer van rechts kon komen, schoot er een scooter van links langs ons. Hoe prettig het voet-fietspad was om richting centrum te lopen. Bleken er diverse auto’s als hindernissen op het fijne fiets-voetpad te staan.
De stoep naar het centrum nauwelijks een stoep bleek te zijn, maar meer weg had van een skatebaan. Het centrale plein met haar gezellige terrasjes, bloembakken, bankjes en scooters in de praktijk een doolhof zonder herkenningspunt was.
De pinautomaat bleek niet te functioneren voor slechtzienden en blinden i.v.m touchscreen. De supermarkt een heksenketel was met kwetterende Italianen. Waar we in een treintje elkaar vast moesten houden en achter elkaar aan moesten lopen, omdat het zo chaotisch was. Heel handig met ook een boodschappenmandje.
Ik zag bekenden en vrienden vol verbazing kijken naar onze vrolijk lachende stoet.
Want vrolijk waren ze, deze prachtige gasten. We bezochten een terrasje in de zon. Duidelijk was geworden wat wel zelfstandig kon en wat niet. PUNT.
Voor de volgende dag werden plannen gemaakt. Wandelen naar de kluizenaarsgrot en Hermitage en onderweg lunchten we aan het water. We hebben genoten. Ennneee of ik nog een stukje holle weg (via Cave van de Etrusken) kon laten zien?
Ondertussen had ik van alles mogen vertellen over wat ik had gezien die ochtend onderweg. Het meer, de bootjes, de heuvels, planten, mensen, pleinen en huizen. Zij vertelden mij alles over wat ze hadden gehoord, geroken, geproefd en gevoeld. Het was een topdag! Hoe mooi is dat?
Blinde Luna
Het doet me ook terug denken aan mijn gevonden poes Luna in 2010. Als klein kitten zat hij vast met zijn prachtige lange haren in een hek van gaas. Ik vond hem toen ik aan het wandelen was met een groep. Ik was gelijk verliefd op hem. Bij thuiskomst zette ik Luna (inderdaad de naam klopt niet bij het geslacht van de poes) even boven apart van de honden en de andere poes.
Tot mijn grote verbazing kwam hij hij rustig naar beneden gelopen. Liep op de honden af en was nergens bang voor, ook de honden deden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat er een nieuw kitten in huis was. Prachtig! Nadat hij vervolgens twee keer doorliep over de rand van het balkon en 2 meter naar beneden viel realiseerde ik mij dat Luna mogelijk slecht zag.
Het was, bleek bij de dierenarts meer dan slecht zien. Luna was blind. Net als mijn gasten had Luna een blind vertrouwen in de wereld om hem heen. Hij was mijn grote leermeester in de tijd dat mijn leven een “catastrofe totale” was. Wanneer hij net weer te hoog in de boom klom in mijn Italiaanse tuin en ik hem er uit moest halen. Wanneer hij met zijn poten door de gaten in de mooie gietijzeren tuinbank wegzakte. Wanneer hij speelde met de hond Djazzy en zich elke dag door haar liet wassen.
Altijd samen met zijn beschermengel en poezen vriendin Ollie. Steeds opnieuw klom hij vol vreugde in de boom, zakte hij met zijn poten door de bank en wist hij mij te vinden om op mijn schoot te spinnen en te gaan slapen. Vol vertrouwen.
Wanneer ik denk aan mijn gasten en aan Luna voel ik me zo dankbaar en blij. Als zij het kunnen vertrouwen, zonder dat ze de wereld om zich heen hebben kunnen zien! Wat een mooie ervaringen die ik nu mee mag nemen om volledig te vertrouwen op de toekomst.
“Volg de Rode Schoentjes”
Volg de Rode Schoentjes heeft zich gespecialiseerd in bijzondere beleef en ontdek vakanties voor alleengaanden in midden Italië. Ver weg van massatoerisme ontzorg, organiseer en creëer ik een basis waarin jij samen met andere alleengaanden een echte Italiaanse vakantie gaat ontdekken en beleven. Ook kun je bij Volg de Rode Schoentjes terecht voor het huren van een vakantiehuis in Bolsena of de dorpjes langs het meer van Bolsena. Deze huizen zijn van de van de locale bevolking. In de zomermaanden kun je deelnemen aan de dagexcursies van Volg de Rode Schoentjes. Nieuwsgierig geworden met wie je op vakantie gaat? Ik stel me graag aan je voor.
